Położenie
Beskid Śląski to pasmo górskie, stanowiące część Beskidów Zachodnich. Na zachodzie Beskid Śląski graniczy z Beskidem Śląsko - Morawskim, na południowy wschodzie sąsiaduje z Beskidem Żywieckim, Kotliną Żywiecką na wschodzie, Beskidem Małym na północnym wschodzie, na północy zaś z Pogórzem Śląskim.


Ciekawostki z historii, fauny, flory, kultury
Beskid Śląski zbudowany jest z masywnych piaskowców godulskich i istebniańskich, występują tu złoża mineralne: piaskowce, wapienie i kruszywa naturalne, znajdują się tu także źródła wód mineralnych. Charakterystyczne dla tego terenu jest występowanie stosunkowo licznych i rozbudowanych wychodni skalnych, a także największa na terenie polskich Beskidów koncentracja jaskiń (wśród których znajduje się Jaskinia Miecharska o długości korytarzy 1801 m).

Beskid Śląski składa się z dwóch rozciągniętych południkowo pasm górskich,rozdzielonych doliną rzeki Wisły:

      1. Na zachodzie znajduje się Pasmo Czantorii (zwane Pasmem Czantori i Stożka) – paso to ma formę długiego grzbietu odgałęziającego się w Karolówce od pasma Baraniej Góry; na swej długości stanowi ono dział wodny pomiędzy Olzą i Wisłą. Rozciąga się z północy na południe, od Tułu poprzez Czantorię Wielką, Soszów Wielki, Cieślar, Stożek Mały, Stożek Wielki do Kiczor a następnie skręca na wschód do Przełęczy Kubalonka. Z ważniejszych bocznych ramion tego pasma po stronie polskiej wyróżnia się ramie odgałęziające się od szczytu Kiczor (989 m n.p.m.) na południowy - wschód, ku dolinie Olzy w Istebnej i kończące się Młodą Górą (838 m n.p.m.)

      2. Na wschodzie Pasmo Baraniej Góry (zwane Pasmem Wiślańskim) - będące dość długim, powyginanym wałem górskim, ciągnącym się w kierunku południe - północ. Poprzez Przełęcz Koniakowską łączy się ono w Ochodzitej z głównym wododziałem Karpat, a następnie z grzbietem granicznym na Sołowym Wierchu i schodzi do Przełęczy Zawrdońskiej. Od południa ku północy wznoszą się kolejno szczyty: Tyniok (891 m n.p.m.), Gańczorka (901 m n.p.m.), Karolówka (930 m n.p.m.), Barania Góra (1229 m n.p.m.), Magurka Wiślańska (1129 m n.p.m.), Zielony Kopiec (1152 m n.p.m.) oraz Malinowska Skała (1152 m n.p.m.)

W Beskidzie Śląskim dominuje umiarkowany klima górski, ze swoją zmiennością i gwałtowną pogodą. Klimat tego regionu odznacza się licznymi opadami i dużym zaśnieżeniem, co stanowi o tym, że jest to jeden z najlepiej zagospodarowanych obszarów Polski dla celów turystyki zimowej. Średnia roczna temp. waha się od 5,4ºC w partiach grzbietowych do 8,5ºC w dolinie rzeki Olzy; najchłodniejszym miesiącem jest styczeń, najcieplejszym zaś – lipiec.

Świat roślin w Beskidzie Śląskim to przede wszystkim lasy z urozmaiconym stanem, rzadko spotykane poza terenami górskimi; w wyższych partiach zachował się piętrowy układ roślinności: do 500 m n.p.m. piętro pogórza (wielogatunkowe lasy liściaste), do ok. 1150 m n.p.m. – piętro regla dolnego (lasy bukowo - jodłowe) i ponad 1150 m n.p.m. – piętro regla dolnego (naturalny bór świerkowy). Ciekawym urozmaiceniem beskidzkiego drzewostanu są rosnące pojedynczo i grupkami okazy cisów, ponadto można tu spotkać wiele ciekawych roślin, jak chociażby: paproci, widłaków, fiołków, storczyków czy też takich rzadkości, jak wawrzynek wilczełyko, czy przetacznik górski. Świat zwierzęcy reprezentują głównie sarny, dziki, lis i kuny, niezwykle rzadko pojawiają się tu niedźwiedzie czy wilki. Lasy, szczególnie w reglu dolnym, pełne są ptactwa: orzechówki, zęby, dzięcioły; na niebie dostrzec można myszołowa czy jastrzębia, powszechnie występują również sowy. Najciekawsze partie lasów wraz z ich domownikami chronione są w rezerwatach: Barania Góra (ponad 383 ha); Wisła (17,5 ha); Stok Szyndzielni (55 ha) i Góra Tuł (15 ha). Poza rezerwatami ochronie podlega kilkadziesiąt pomników przyrody; wśród nich znajdują się dęby w Grodźcu, Górkach Wielkich i Ustroniu, cisy w Istebnej i Wiśle, sosny i tuje w Kamesznicy, a także grupy skał na Baraniej Górze, Magurce Wiślańskiej i Radziechowskie.

W przeciwieństwie do mieszkańców Podhala, górale beskidzcy w mniejszym stopniu zachowali swą niegdyś tak bogatą kulturę ; stare tradycje najlepiej przetrwały W Brennej, Wiśle, Istebnej, Koniakowie i Jaworzynce. Dziki, pokryty lasami obszar Beskidu Śląskiego, od XIII w. zasiedlany był wzdłuż dolin Olzy, jednak nieurodzajne gleby utrudniały utrudniały zadomowienie się na tych terenach. Sytuacja ta zmieniła się dopiero wówczas, kiedy na te tereny sprowadziła się ludność bałkańska, zwana Wałachami lub Wołochami, która zapoczątkowała tradycję wypasu owiec i kóz na tym terenie. Od XVI do XVIII w. powszechnie na tym terenie działali zbójnicy, którzy z biegiem czasu stali się legendą tych terenów, jako szlachetni mściciele krzywd lokalnej ludności. Obecnie Beskid Śląski korzysta z własnych walorów i przyciąga rzesze turystów spragnionych kontaktu z naturą. To właśnie w Beskidzie Śląskim rozpoczyna się główny szlak beskidzki imienia Kazimierza Sosnowskiego (czerwony szlak): Ustroń-Równica-Ustroń Polana-Wlk. Czantoria-Stożek-przełęcz Kubalonka-Przysłop-Barania Góra-Magurka Wiślańska-Węgierska Górka. Cały ten szlak kończy się aż w Wołosatem w Bieszczadach. Główne miejscowości turystyczne to:

    *      Wisła – stacja sportów zimowych, ośrodek żywej tradycji sztuki ludowej i folkloru.
    *      Szczyrk – ośrodek wypoczynkowy, najlepiej zagospodarowana w Polsce stacja sportów zimowych.
    *      Ustroń – miejscowość o charakterze uzdrowiskowym występują tu źródła wód leczniczych: chlorkowo – sodowych, solanek bromkowych, jodkowych, żelazistych oraz złoża borowiny..